Dit is wat God ons heeft gegeven...

We zijn vandaag naar een project van Compassion hier in Port au Prince geweest dat in 2011 is gestart. We werden door de chauffeur van ons busje afgezet bij een kerk waar de ongeveer 170 sponsorkinderen ons stonden op te wachten. Een ceremonie van ongeveer anderhalf uur volgde. Kinderen zongen liedjes voor ons, ouders vertelden wat een impact het sponsorprogramma op hun - en het gezin heeft. De kerk waar alles gebeurde is na de aardbeving in 2010 weer opgebouwd maar zag er vanuit westerse ogen bezien heel slecht uit. De kerk zat stampvol. We hebben als groep gezongen en daarna was er buiten de ontmoeting met de kinderen: foto's maken, mijn witte handen aan de binnenkant goed bekijken :-), Jan Huigen in de ton enz. Daarna gingen we op 'homevisit'.

We gingen op bezoek bij een sponsorkindje thuis: Lyra (niet haar echte naam). Iemand uit de groep vroeg waar Lyra's kamertje was. De moeder van Lyra, die naast haar nog vijf kinderen heeft en in een huis woont wat door de aardbeving is vernield, antwoordde: Lyra heeft geen kamertje. En waar slaapt ze dan? Ze vervolgde: 'Hier, binnen of buiten op de grond.... 'En vervolgens: 'We zijn zo dankbaar en we prijzen God voor Wie Hij is. ' Pardon?? 'Ja, dit wat je ziet is wat God ons heeft gegeven.' Ik snap het even niet meer: Geen bed, geen keuken, geen stoelen (ze had twee plastic stoeltjes bij de buren geleend)... 'We zijn God zo dankbaar, dit is wat Hij ons heeft gegeven.' Maar Heer, bid ik, dit kan toch niet, dit is toch niet normaal?? 'Waar ik het meest dankbaar voor ben, zegt de mama is dat Lyra via Compassion leert om Jezus te volgen, en wij met haar....' Dag 1 in Haiti zit erop.

Koffer dicht! Morgenochtend vlieg ik met een groepje voorgangers voor tien dagen naar Haiti. Op uitnodiging van Compassion gaan we kerken en projecten bezoeken. Ik hoop heel veel te gaan leren van onze Haitiaanse broers en zussen.

Ik geloof namelijk dat we als rijke westerse kerk enorm veel kunnen leren van de kerk in armoede. Wat dat is zal ik jullie laten weten door af en toe te bloggen. (Onder voorbehoud, goede internetverbinding enz.) Fijn dat je mee wilt lezen.

Relativeren

‘Dominees, evangelisten, ouderlingen, diakenen, kerkelijk werkers, kosters en zelfs gemeentestichters, kortom: Iedereen m/v die in dienst van het Koninkrijk werkt, moet zichzelf niet al te serieus nemen.‘ Zo, dat is mijn stelling. Ik geloof er heilig in. Je moet af en toe, vind ik, om jezelf kunnen lachen. Want voor je het weet – ik spreek voor mezelf - draait het allemaal maar zo om jou. De kerk is niet van jou, maar van Hem. Relativeer jezelf en de dingen die je doet. Als jij het niet doet, dan doen anderen het wel… Een paar maanden geleden haalde ik mijn oudste dochter, Anna, op van een verjaardagsfeestje bij ons in de wijk. De wijk – mind you: de plek waar ik ooit door God zelf naar toe geroepen ben om te gaan starten met een nieuwe christelijke kerk. Dat is tussen twee haakjes niet zo maar wat. Het is nogal wat om met je gezin naar een onbekende wijk te verhuizen in een grote onbekende stad om daar als gemeentestichter aan de slag te gaan. In een wijk met 24.000 inwoners waar geen één andere kerk actief is. Hallo! Geen één andere kerk. Weet u wel hoe bijzonder dat is?! En hoeveel energie dat vraagt. Het kost bloed, zweet en tranen. Soms. We investeren in mensen, met tijd, liefde, aandacht, geduld tot we een ons wegen. We bidden voor alles en iedereen in onze omgeving. En we zien er naar uit dat steeds meer wijkbewoners bij die nieuwe kerk in onze wijk gaan horen. We doen van alles: kinderwerk (daar wordt wel eens geknutseld), jongerenwerk, bijbelstudies met jongvolwassenen, huisgroepen, Alpha-cursussen, enz. enz. Heel bijzonder allemaal. Echt een bijzondere kerk is er steeds meer aan het ontstaan. En er willen steeds meer mensen bij horen. Dat ik dat heb mogen stichten. ….. Natuurlijk met de hulp van mensen, maar toch. Wie weet, dacht ik op de fiets, hebben de ouders van de jarige Job ook belangstelling. Even een visje uitgooien. Je weet maar nooit…. ‘Zo, jij bent de vader van Anna he? Jij bent toch die man van die knutselclub…..?’ Pardon???!!! Ik hoor mezelf opgeruimd antwoorden: ‘Ja, dat ben ik, ja.’

Waar blijft de tijd!

We zijn alweer bijna vierenhalf jaar actief als missionair pioniers in Wateringse Veld. Wie had in 2007 kunnen denken dat er in 2012 een nieuwe christelijke gemeenschap in de wijk zou zijn ontstaan. We kunnen zeggen dat God meer heeft gegeven boven bidden en denken.

De afgelopen jaren zijn er relaties gelegd tussen mensen met allerlei verschillende achtergronden: Mensen die vroeger katholiek opgevoed zijn, er helemaal mee gekapt zijn en jaren later via een alphacursus tot geloof komen. Mensen die in een hindoestaans gezin zijn opgegroeid, via vrienden mee is genomen naar BOEI 90 en nu geniet van nieuwe contacten met wijkbewoners. Kinderen die genieten van de kinderclubs en hun ouders meenemen naar de zondagse bijeenkomsten. Enz. enz. Hoe kwetsbaar het misschien ook allemaal is, we kunnen zeggen dat er steeds meer een gemeenschap ontstaat van mensen die om elkaar geven, samen optrekken en meer van God willen ontdekken in hun leven.

Sinds januari van dit jaar komen we een keer in de twee weken bij elkaar op zondagmorgen in het nieuwe gebouw van Centrum Jeugd & Gezin. (het voormalige wijkcentrum). Een groep van zestig a zeventig mensen weet de weg naar het pand te vinden. We ontmoeten elkaar eerst rondom koffie en thee. Daarna begint de dienst en na de dienst is er ook weer volop de gelegenheid om elkaar te ontmoeten. Ja, ontmoeting dat is wel HET woord. We zeggen het iedere keer aan het begin van de dienst dat de diensten zijn opgezet om elkaar te ontmoeten. Maar dat niet alleen! We hopen vooral ook en bidden ervoor dat mensen voor de eerste keer van hun leven of weer opnieuw een ontmoeting krijgen met God Zelf!
Pas zongen we daarover in de samenkomst. De een zong het zachtjes mee omdat hij niet zo gewend is om te zingen met andere mensen. De ander zong het wat harder en weer een ander keek vooral naar de tekst op het scherm van de beamer. Hoe dan ook er werd daar in die samenkomst, in een wijk waar het op dat moment nog doodstil op straat was en de meeste mensen nog lekker lagen te slapen een lied gezongen van verlangen……

Al mijn zonden, al mijn zorgen,
neem ik mee naar de rivier.
Heer, vergeef mij en genees mij.
Vader, kom, ontmoet mij hier.

Want dit water brengt nieuw leven
en verfrist mij elke dag.
't Is een stroom van uw genade,
waar 'k U steeds ontmoeten mag.

Refrein:
Here Jezus, neem mijn leven,
ik leg alles voor u neer.
Leid mij steeds weer naar het water,
'k wil U daar ontmoeten, Heer.

Kom ontvang een heel nieuw leven,
kom en stap in de rivier.
Jezus roept je, Hij verwacht je
en Hij zegt: "Ontmoet mij hier."

Leid mij steeds weer naar het water;
'k wil U daar ontmoeten, Heer.

BOEI 90 start volgende maand met zondagse diensten!

Op 11 september gaat de eerste zondagse dienst van BOEI 90 van start. Van harte welkom! Klik hier voor alle informatie.

Lees de nieuwsbrieven

Wilt u op de hoogte blijven van mijn werk vanuit BOEI 90 in Den Haag - Wateringse Veld? Klik dan hier om de maandelijkse nieuwsbrief te lezen.

BOEI 90 participeert in 'Den Haag in beweging voor Jezus Christus'

BOEI 90 is een van de participanten in het nieuwe netwerk 'Den Haag in beweging voor Jezus Christus'. Zaterdag 20 november houdt het netwerk een symposium. Klik hier voor meer informatie.