Relativeren

‘Dominees, evangelisten, ouderlingen, diakenen, kerkelijk werkers, kosters en zelfs gemeentestichters, kortom: Iedereen m/v die in dienst van het Koninkrijk werkt, moet zichzelf niet al te serieus nemen.‘ Zo, dat is mijn stelling. Ik geloof er heilig in. Je moet af en toe, vind ik, om jezelf kunnen lachen. Want voor je het weet – ik spreek voor mezelf - draait het allemaal maar zo om jou. De kerk is niet van jou, maar van Hem. Relativeer jezelf en de dingen die je doet. Als jij het niet doet, dan doen anderen het wel… Een paar maanden geleden haalde ik mijn oudste dochter, Anna, op van een verjaardagsfeestje bij ons in de wijk. De wijk – mind you: de plek waar ik ooit door God zelf naar toe geroepen ben om te gaan starten met een nieuwe christelijke kerk. Dat is tussen twee haakjes niet zo maar wat. Het is nogal wat om met je gezin naar een onbekende wijk te verhuizen in een grote onbekende stad om daar als gemeentestichter aan de slag te gaan. In een wijk met 24.000 inwoners waar geen één andere kerk actief is. Hallo! Geen één andere kerk. Weet u wel hoe bijzonder dat is?! En hoeveel energie dat vraagt. Het kost bloed, zweet en tranen. Soms. We investeren in mensen, met tijd, liefde, aandacht, geduld tot we een ons wegen. We bidden voor alles en iedereen in onze omgeving. En we zien er naar uit dat steeds meer wijkbewoners bij die nieuwe kerk in onze wijk gaan horen. We doen van alles: kinderwerk (daar wordt wel eens geknutseld), jongerenwerk, bijbelstudies met jongvolwassenen, huisgroepen, Alpha-cursussen, enz. enz. Heel bijzonder allemaal. Echt een bijzondere kerk is er steeds meer aan het ontstaan. En er willen steeds meer mensen bij horen. Dat ik dat heb mogen stichten. ….. Natuurlijk met de hulp van mensen, maar toch. Wie weet, dacht ik op de fiets, hebben de ouders van de jarige Job ook belangstelling. Even een visje uitgooien. Je weet maar nooit…. ‘Zo, jij bent de vader van Anna he? Jij bent toch die man van die knutselclub…..?’ Pardon???!!! Ik hoor mezelf opgeruimd antwoorden: ‘Ja, dat ben ik, ja.’

Waar blijft de tijd!

We zijn alweer bijna vierenhalf jaar actief als missionair pioniers in Wateringse Veld. Wie had in 2007 kunnen denken dat er in 2012 een nieuwe christelijke gemeenschap in de wijk zou zijn ontstaan. We kunnen zeggen dat God meer heeft gegeven boven bidden en denken.

De afgelopen jaren zijn er relaties gelegd tussen mensen met allerlei verschillende achtergronden: Mensen die vroeger katholiek opgevoed zijn, er helemaal mee gekapt zijn en jaren later via een alphacursus tot geloof komen. Mensen die in een hindoestaans gezin zijn opgegroeid, via vrienden mee is genomen naar BOEI 90 en nu geniet van nieuwe contacten met wijkbewoners. Kinderen die genieten van de kinderclubs en hun ouders meenemen naar de zondagse bijeenkomsten. Enz. enz. Hoe kwetsbaar het misschien ook allemaal is, we kunnen zeggen dat er steeds meer een gemeenschap ontstaat van mensen die om elkaar geven, samen optrekken en meer van God willen ontdekken in hun leven.

Sinds januari van dit jaar komen we een keer in de twee weken bij elkaar op zondagmorgen in het nieuwe gebouw van Centrum Jeugd & Gezin. (het voormalige wijkcentrum). Een groep van zestig a zeventig mensen weet de weg naar het pand te vinden. We ontmoeten elkaar eerst rondom koffie en thee. Daarna begint de dienst en na de dienst is er ook weer volop de gelegenheid om elkaar te ontmoeten. Ja, ontmoeting dat is wel HET woord. We zeggen het iedere keer aan het begin van de dienst dat de diensten zijn opgezet om elkaar te ontmoeten. Maar dat niet alleen! We hopen vooral ook en bidden ervoor dat mensen voor de eerste keer van hun leven of weer opnieuw een ontmoeting krijgen met God Zelf!
Pas zongen we daarover in de samenkomst. De een zong het zachtjes mee omdat hij niet zo gewend is om te zingen met andere mensen. De ander zong het wat harder en weer een ander keek vooral naar de tekst op het scherm van de beamer. Hoe dan ook er werd daar in die samenkomst, in een wijk waar het op dat moment nog doodstil op straat was en de meeste mensen nog lekker lagen te slapen een lied gezongen van verlangen……

Al mijn zonden, al mijn zorgen,
neem ik mee naar de rivier.
Heer, vergeef mij en genees mij.
Vader, kom, ontmoet mij hier.

Want dit water brengt nieuw leven
en verfrist mij elke dag.
't Is een stroom van uw genade,
waar 'k U steeds ontmoeten mag.

Refrein:
Here Jezus, neem mijn leven,
ik leg alles voor u neer.
Leid mij steeds weer naar het water,
'k wil U daar ontmoeten, Heer.

Kom ontvang een heel nieuw leven,
kom en stap in de rivier.
Jezus roept je, Hij verwacht je
en Hij zegt: "Ontmoet mij hier."

Leid mij steeds weer naar het water;
'k wil U daar ontmoeten, Heer.