Dit is wat God ons heeft gegeven...

We zijn vandaag naar een project van Compassion hier in Port au Prince geweest dat in 2011 is gestart. We werden door de chauffeur van ons busje afgezet bij een kerk waar de ongeveer 170 sponsorkinderen ons stonden op te wachten. Een ceremonie van ongeveer anderhalf uur volgde. Kinderen zongen liedjes voor ons, ouders vertelden wat een impact het sponsorprogramma op hun - en het gezin heeft. De kerk waar alles gebeurde is na de aardbeving in 2010 weer opgebouwd maar zag er vanuit westerse ogen bezien heel slecht uit. De kerk zat stampvol. We hebben als groep gezongen en daarna was er buiten de ontmoeting met de kinderen: foto's maken, mijn witte handen aan de binnenkant goed bekijken :-), Jan Huigen in de ton enz. Daarna gingen we op 'homevisit'.

We gingen op bezoek bij een sponsorkindje thuis: Lyra (niet haar echte naam). Iemand uit de groep vroeg waar Lyra's kamertje was. De moeder van Lyra, die naast haar nog vijf kinderen heeft en in een huis woont wat door de aardbeving is vernield, antwoordde: Lyra heeft geen kamertje. En waar slaapt ze dan? Ze vervolgde: 'Hier, binnen of buiten op de grond.... 'En vervolgens: 'We zijn zo dankbaar en we prijzen God voor Wie Hij is. ' Pardon?? 'Ja, dit wat je ziet is wat God ons heeft gegeven.' Ik snap het even niet meer: Geen bed, geen keuken, geen stoelen (ze had twee plastic stoeltjes bij de buren geleend)... 'We zijn God zo dankbaar, dit is wat Hij ons heeft gegeven.' Maar Heer, bid ik, dit kan toch niet, dit is toch niet normaal?? 'Waar ik het meest dankbaar voor ben, zegt de mama is dat Lyra via Compassion leert om Jezus te volgen, en wij met haar....' Dag 1 in Haiti zit erop.